ÇEŞME – ALAÇATI İÇİN YEME İÇME ÖNERİLERİ

ÇEŞME – ALAÇATI İÇİN YEME İÇME ÖNERİLERİ

İşte, sonunda İzmir önerileri! Tüm yaz, hafta sonu bir atlayayım, Çeşme‘ye gideyim de, boyoz yiyip geleyim diye sayıkladım ama denk gelmedi ne yazık ki. Fakat Çeşme – Alaçatı havası alan arkadaşlarım sağ olsun, bu derde derman oldular.

Emre Uzundağ’cığım, iştah açıcı önerileriyle karşınızda. Damak zevkine çok güvendiğim için de gönül rahatlığıyla paylaşıyorum, Çeşme – Alaçatı için yeme içme önerilerini!

Fotoğraf: visitizmir.org

“Büyük lokma ye, büyük söz söyleme.

Bu atasözünü bir nefeslik, şenlik havasındaki Çeşme yolculuğumuzun kendi adıma en nadide dersi olarak anmam gerekiyor. Havası bana yaramaz, suyu beni tutar, kuru kalabalığında boğulurum Çeşme’nin, ki öyle de oldu, gelin görün ki hesaba katmadığım bir mutfağı varmış. Dört yıldır İzmir’de öğretim görevlisi olarak yaşayan arkadaşımıza gecikmiş hayırlı olsun ziyareti, -30 Ağustos’u başka nerede geçirecektik ki!- iki günlük Çeşme turuna dönüştü, hem de bir Göz Göz maçını kaçırmak pahasına.

İzmir-Çeşme yolu sıkıcı ama siz de elinize Kemal Tahir’in Kurt Kanunu alırsanız hiç yol gitmemiş gibi hissedeceksiniz. Eminim. Bir güzel tesadüf de Kurt Kanunu’nun hem İzmir’de geçen bir suikast girişimini anlatan, altı kalın kalın çizilecek, bugüne kalan bir kitap olmasının yanında, baş kahramanlarından Abdülkerim’di.

Midesine düşkün, çilingir sofralarından eksik olmayan bir kabadayı… Okuyun işte canım.
Halbuki lafı bunca uzatan biri değilimdir. Çeşme duraklarımızdan bahis açayım o halde. Şehre iner inmez bir zemin etütü, keşif turu yaptık; nerelerde denize girildi, ne nerede yenirdi… Biz sesli gürültülü sokakları adımlarken, nerede ev yemeği yesek sorumuza bir teyzemiz yetişti; en iyi dondurmayı yiyeceğiz ya onun telaşındayken bir amcamız yetişti…

Fotoğraf: visitizmir.org

Evet, Çeşme halkı konuşulanlara kulak misafiri olmayı seven, çekinmeden sohbetinize giren ve sizi en doğru adrese yönlendiren muhteşem insanlar!
İlk durağımız Hanımeli Lokanta oldu. Çarşının doğu girişinde biraz içeride kalan lokanta ev yemekleri yapıyor. Sırasıyla kabak çiçeği dolması, bamya, dana eti kavurması ve kuzu etli şevketi bostan denedik. Damağım kabak çiçeği dolmasını tereyağlı yemeye kodlandığından ne yalan söyleyeyim zeytinyağlı kabak çiçeği dolması bana hep yavan gelir.

Tabela burada da değişmedi. Şevketi bostan sebzesiyle burada tanıştım. Çeşme’ye mesken tutup bu güzide bitkiden habersiz dostlarım olduğunu duyunca şaşırmadım değil. Sokakta ayıklanıp satılacak türden, hemen hemen her lokantada bir çeşit yemeği bulunan bir bitkiden söz ediyoruz. Zeytinyağlısını tatmadık ama kuzu etli şevketi bostan doğru pişirilmiş olarak diriliğini yitirmeden, üzerine limonu sıkmanızla sanki kimyasal bir tepkimeye uğruyor ve bütün gizemini size açıyor. Damağınızı saran keskin tadı yemek boyunca hiçbir şey bastıramıyor. Bundan şikayetçi olmayacağınıza kalıbı basarım. Tarih okumuş bir geveze olarak bu bitkinin kökleri, coğrafi genişliği ve kullanımları hakkında daha çok lak lak etmek isterim ama belki başka bir yazıya…

Fotoğraf: Rumeli Pastanesi

İkinci durağımız ve Çeşme’deki kürkçü dükkanım ilan ettiğim Rumeli Pastanesi ise Bodrum Kalesi önündeki sohbetimize kulak kesilen amcamızın tavsiyesiydi. Gaflet içinde amcanın adını sormamış olsam da o dükkandaki her lokmamdan sana da bir sevap var amcacım! Duvarları gazete küpürleriyle dolu, Alaçatı’daki şubesi de bu kadar iyi midir bilemediğim bu pastanede, damla sakızı sevdim ben. Keşkül’ü sevdim ben kuzum! Ama ama ama…

İlk defa o gün gerçekten kazandibi yedim diyorum. Dibi gerçekten yanmış, yerken anlıyorsunuz. Belki çoğunuz sırf bu yüzden sevmeyecekseniz, doğalıyla, doğru yapılış şekliyle karşılaştığımız her şeyde olduğu gibi. Tabak tabak yiyiniz, pişman olmayacaksınız. Ballı bademli karamelli dondurmayı da ıskalamayın, rica ederim.
Çeşme kahvaltısını nasıl ziyan ettiğimize gelmeden önce boyoza kısa bir parantez açmalıyım, açacağım bırakın lütfen. İzmir’e vardığımızda Kaynaklar Köyü’ndeki Asrın Kahvaltı Evi’ndeki muhteşem kahvaltıya hazırlık olarak, daha önce üç kez gittiğim İzmir’de hiç tatmadığım boyozu keçi peyniri ve kaymakla denedim. O gün fırından boyozları alan arkadaşım dahil, boyoz yemek istediğimde adam sende demeyen, bir esprisi yok demeyen tek bir İzmirli tanıdığım olmadı. Onlar için sıradanlaştığından mıdır bilmiyorum ama boyozu beğenmekle kalmadım bir oturuşta üç tane yedim. Keçi peyniri ve kaymak ile mukakkak deneyin. Stop.

Dış ses devreye girer: “Acaba Emre Çeşme’de en iyi boyoz nerede yenir?” sorusuna bir cevap mı veriyor? Öyle gibi.

Canım boyoz!

Fotoğraf: visitizmir.org

Çeşme’de kahvaltıyı kumruyla yapmak için türlü tartışmalar, atışmalar ve sataşmalarla güç bela aldık. Ve evet pişmanım. Ekmeğini (poğaçasını) beğendiğimi dile getirmekten başka (evet nerede yediğimi de pas geçiyorum izninizle) ((çünkü çok popüler bir yer seçmiştik tamam mı?)) (((Bildiniz, Kumrucu Şevki))) Ama beğenmememin bununla, inanın, ilgisi yok. Kumru, abur cubur değil bildiğiniz fuzuli bir yiyecek.
Çeşme-Ilıca-Alaçatı hattını tamamen yürüyerek aklıma koymuştum. İkna odaları kurup, kulisler yaptım. Çabalarım arkadaşlarım için de hoş kokularla dolu bir günlük yolcuğa neden olmuş oldu. Her sokakta portakal ağaçlarının çiçeklerinden yayılan kokular misket limon ağaçlarının kokularına (bir misket limonu üç gün boyunca yanımda taşıdım İstanbul’da, koklaya koklaya esansını yok ettim) karışıyor, tişörtüme bulaşan reçine kokusu hepimizi mutlu ediyordu.

Bu yürüyüşte deniz sefamızdan da geri durmak ama tabii ki ben size öğlen ne yediğimizden bahsedeceğim. Efendim o sıcakta, denizin tuzuyla kavrulmuşken katmer mi yenir demeyin, yenir, yedik. Katmeri sadece Zekeriya Usta’dan sütlü, antep fıstıklı, kaymaklı yemiş biri olarak bilmezdim ki katmer, peynirli yapılsın, yumurtası kırılsın içine kıymalısı yapılsın.

Urla Katmer ve Lokma Salonu, teri kurumayan beyağabeylerin usta ellerinden, kıtır kıtır, hamur yiyormuş hissi vermeyen katmerleri (peynirli-kıymalı karışık yaptırılabiliyor, biz bilmediğimizden atıldık ama iki porsiyonu bile güç bitirebildik) ve has manda yoğurdundan ayranıyla (katı mı katı, arkadaşım su kattı içine, bunlar hep doğal besinlerle karşılaşmamaktan işte yavrum) müthiş bir öğle yemeği mekanı. Yanındaki fırından kurabiyeler, çörekler ve muhteşem acıbademinden aldınız mı yeniden denizin yolunu tutabilirsiniz.
Alaçatı’ya yaptığımız ufak turda, işletmecilerin rakı içen kadın güzellemeleriyle müşteri avına çıktığı bayağı ve cinsiyetçi sokaklardan uzak durmaya çalışsak da onların tam ortasında tatlı bir işletmeye, Bizim Ev Restoran’a rastladık. Nasıl olduysa aklıma kalamar dolma düşmüştü birkaç saat önce ve her lokantanın mönüsünde aramamıza rağmen sadece burada bulabilmiştik. Burayı tercih etme nedenimiz temelde buydu ama hem fiyatların daha uygun olması hem de yiyeceklerin lezzetli olması keyfimizi katmerledi.

Midye fotoğrafı koymak, gönlümden geçti sadece!

Fotoğraf: visitizmir.org

Deniz börülcesini ve garsonla tuhaf bir sohbetin içine düşmemize neden olan Ege otları taze, zeytinyağıyla güzel terbiye edilmiş ve buzlukta dondurularak öldürülmemişti. Peşinden gelen kalamar dolma lezzetli olmasına rağmen gereksiz yere baharata boğulmuştu. Sofranın tek eksisi, garsonun ısrarla sipariş etmediğimizi söylediği ızgara ahtapottu. Hayattın binbir sillesini yemiş, pörsümüş ahtapotu kurtaran ise, bu sefer, baharat boğulması olmuştu.
Atina’da yediğim donut lokmalardan sonra hiçbir lokmanın yüzüne bakmadığım topraklarımızda damla sakızlı lokma ve tıfıl ninelerin seyyar arabalarında nasır tutmaktan hissizleşmiş, çiziklerle dolu elleriyle ikram ettikleri frenk yemişi için Çeşme’ye dönmek istemem ama yeni tatlar aramak ve magazin sayfalarına yansımayan kasaba yaşamının keyfini daha uzun sürmek için bir daha gitmek isterim. Siz de isteyin.”

ÇEŞME – ALAÇATI İÇİN YEME İÇME ÖNERİLERİ

Youtube kanalıma da beklerim 🙂